Είναι στιγμές όπου η πένα βαραίνει στο χέρι και οι λέξεις γίνονται ασήμαντες…χωρίς σημασία, δίχως νόημα. Είναι οι στιγμές της οδύνης που προκαλεί η φυγή αγαπημένων μας, για την αιωνιότητα. Εντελώς απρόσμενη η φυγή σου αγαπημένη μας Κική. Ετοιμαζόσουν να επιστρέψεις στην Πρέβεζα, - ύστερα από κάποιες εξετάσεις ρουτίνας, που (τι ειρωνεία) όλες βγήκαν καλές… - αλλά σε πρόλαβε ο μαύρος Καβαλάρης και σου άλλαξε τα σχέδια. Σε πλησίασε αθόρυβα, τόσο αθόρυβα, ώστε να μην τον αντιληφθούν, ούτε ο ακριβός σου σύντροφος, ούτε η καλή σου Έφη που σε αγαπούσε πολύ και ήταν πάντα κοντά σου, στις ευτυχισμένες, αλλά και στις δύσκολες στιγμές. «Έλα πάμε…» σου είπε…Και τον ακολούθησες, στο χωρίς γυρισμό ταξίδι. Αλήθεια πως σε πλάνεψε και πήγες μαζί του, αφήνοντας μονάχους το Γιώργο που λάτρευες και το γιο σου, Παναγιώτη που υπεραγαπούσες και εκείνος σου ανταπέδιδε τη μεγάλη του αγάπη. «Η είδηση της φυγής σου, συγκλόνισε την Πρεβεζάνικη κοινωνία…που πλημμύρισε τον Άγιο Χαράλαμπο, για να σου πει με μάτια βουρκωμένα το στερνό αντίο. Η Πρεβεζάνικη κοινωνία σε εκτιμούσε ιδιαίτερα γι’ αυτό που ήσουν. Μια περήφανη και γενναία γυναίκα, μια πραγματική Κυρία! Καλό παράδεισο Κική. Είμαι βέβαιη ότι τον βρεις γιατί τον πίστευες! Θα βρεις τη γειτονιά των αγγέλων!

Κική Ζέρβα